Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów w uchwale z dnia 19 maja 2016 roku, w sprawie o sygn. akt III CZP 63/15 stwierdził, że odszkodowanie, które zobowiązany jest wypłacić ubezpieczyciel w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 k.c.). Trudno nie zgodzić się z takim stanowiskiem Sądu Najwyższego, a dziwi jedynie fakt, że do tej pory tego rodzaju kwestia była przedmiotem sprzecznych rozstrzygnięć.
Istotną wartością tego orzeczenie jest nie tylko wskazana powyżej sentencja, ale także przedstawione w uzasadnieniu uchwały, trafne ujęcie ciężaru dowodu w zakresie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Sąd Najwyższy przyjął bowiem, że nie można obarczać poszkodowanego obowiązkiem każdorazowego dowodzenia tylko za pomocą wskazywanych przez zobowiązanego środków dowodowych (np. odpowiednich zaświadczeń medycznych) zasadności skorzystania z leczenia lub rehabilitacji niefinansowanych ze środków publicznych. Takie bezpodstawne wymagania dowodowe prowadzą do obciążania poszkodowanych obowiązkiem wykazywania wystąpienia wskazanych wcześniej sytuacji uzasadniających leczenie prywatne. Jeżeli jednak ubezpieczyciel odpowiadający wobec poszkodowanego w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powołuje się wobec uprawnionego na ustawowy obowiązek minimalizacji szkody, to może kwestionować celowość kosztów poniesionych przez poszkodowanego; wtedy ciężar dowodu spoczywa na ubezpieczycielu (art. 6 k.c.).